Ben seni çok sevdim de gitmelerine hiç alışamadım
Hep soluksuz kaldığın zamanlar geldin bana
Hep gözyaşların biriktiğinde
Hala kokun üzerimde,
Hala yatmadan seni doyasıya içime çekiyor,
Öyle uyuyorum. Geceleri kalkıp üstünü örtüyorum.
Komşular, akrabalar, eş, dost hepsi seni evde sanıyor.
İşten çıkınca eve gidiyorum, sanki sen varmışsın gibi,
Sanki beni bekliyormuşsun gibi.
Sana geliyorum sen ne kadar kaçsan da benden
Bir serçe yüreğinde geliyorum
Bir rüzgâr esintisinde
Ne de kolay bitti,
Mevsimler gibi her şey bir anda değişti
Oysa ben her bitişte yeniden başladım sana
Yok edemedim benliğimden varlığını
Artta kalan acıyı, kederi yüklenip yeniden başladım
Senden sonra aslında ben kendimi hiç toparlayamadım
Beyhude akşamlarda hüzünle sabahlamak
Sensiz doğan güneşe el sallamak
Tüm ayrılıkların tek şahidi olmak
Kaç el kalmıştı uzanacak
Kaç göz kalmıştı sevgiyle bakacak
Çaresizlikle kıvrılıp bir kenarda bekliyorsun
Onca insanın içinde
Kendini yapayalnız hissediyorsun
Oysa seninde vardı umutların
Kaç zaman oldu kalemle kâğıdı birleştirmeyeli
Kaç zaman oldu geceden sabaha elçi olmayalı
Demek ki miyadı doldu o günlerin
Yüreğim bir tutsak gibi tutuklu kaldı bakışlarına
Amaçsız bir yolculuk başlarken yine başa dönmüş
Yüreğimin çıkmazında
Sensizliğe haykırdım son cümleleri
Rüzgârlarla uğurladım son heceleri
Yüreğime işledim ince ince kederleri
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!