Cihan' ın Pırlantası

Sarıyor beni o mübarek ahengin,
Kokladıkça sana has miskini;
Bir tutku ki bu öyle güçlü, öyle derin,
Sabırla kaldırıyorum vurduğun her fiskeni.

Senin vurduğun yerde gül biter anaç diyar,
Acı da sensin, hayat da sensin, sen gerçeksin.
Bırakma elimi, sıkıca sarıl cefalı yar,
Bana daha günün ağardığı yeri göstereceksin.

Tan ağaracak, dinecek elbet her acı,
Kaybolacak karanlığın kiri, günün yüzü değişecek.
Sık dişini yüreğimin şehri, aşmak kaldı yamacı,
Cevherini kirleten şu belayu’l azm gidecek.

Madem ki İstanbul’ sun, büyülü bir cevhersin,
Altında yatan yüce tarih sana ölümsüzlüğü versin.
Sakınsın seni depremden, altına ipek yastık sersin,
Senin bekçin Eyüp Sultan, sırtın yere gelmesin.

Ey Eyüp Sultan’ ın mabedi, ey Fatih’ in emaneti!
Ey Cihan’ın pırlantası, ey şehr-i Şahane!
Rabbimden dilerim ki; beni dünyada sana yakın etsin.
Derlerse ki hayat kabirde başlar, bu fani dünya bahane,
O zaman naşıma bereket kokan toprağını nasip eylesin.