Çığlıklar Ve Çocuklar Şiiri - Onur Budak

"128 dikişe"

tanrım, kuyuysan; boğulabilirim
...anneyi özleyen çocuklar gibi...

her kaybediş için bir şeyler biriktirdim, tanrım
avuçlarımdaki bu taşlar sen değil, şeytan için
on ikinci saniyesinde bir çocuk çığlığı olan o şiiri tanı
o çığlıkta sana edilen bir sitem
o çığlıkta senden istenilen bir hayat var
o çığlıkta bozduğun bir oyun
o çığlıkta çağırdığın bir ev var

şiirin on ikinci saniyesinden o çocuğu çekip al, tanrım
çocukları çağırdığın evlere
neden hep ölümler gizlediğini...
neden hep ölümler gizlemek zorunda olduğunu
neden hiç gizlenmeden öldüğümüzü, bul
sana bağırarak ettiğimiz bu sitemlerin içinde
daha çok erken'ler
ve pembe oyuncaklar var
sen bu sitemleri neden hiç duymadığını...
neden hiç duymak zorunda olmadığını
neden bağırdıklarımızın duvarlara çarpa çarpa dönüp
içimizdeki taş ırmakta sekerek yaşadığını
tanrıysan bul.
yoksa beni bu şiirden
beni bu hastalıklı dünyadan al
ağından kaçan balığa değen o
ilk su damlasına göm.

tanrım, kuyuysan; bağırabilirim
...anneyi arayan çocuklar gibi...

hem bir kuyuda arar, bir kuyuda bağırırsam
sesim de bana geri döner
bu dikiş izleri senin adınmış, tanrım
bu sesler senin
bak bu yarada açacak çiçek
bu yumrukta patlayacak gülüş
bu düşüşte ayaklanacak umut
göğe doğru açılmayan bu avuçlar
göğe doğru açılmasa da! senin...

bütün bu şiir bir arayış, tanrım
bana bir ses ver
kuyuysan: inanabilirim
...anneyi bulan çocuklar gibi...
annesini kaybetmiş çocuk
anneyi değil, çocuk olmayı özler
bulunca da ufalır, ufalır
pembe oyuncaklarına geri döner
ellerini cebine koyar unutup avuçlarındaki adı
ıslık çalmaya başlar bırakıp dudağındaki yarayı
bir anne nasıl gider, tanrım
bir kuyu nasıl ihanet eder
bir çocuk için dünya nasıl...
dünya nasıl kocamandır...

tanrım sen o evlere ölümler gizle
beni al, çocukları ve şiirleri de
bizi hiç gizlenmeden öldür

bir şiirin on ikinci saniyesindeki çığlığı
havva'nın rahmine bırak
tanrım, bu yeni bir dünya
hem belki bak çocuklar da gülecek burada
yeni doğan bir çığlığa...