Çığlıklar Senfonisi Şiiri - Musa Yalçın

Gökyüzü kararmaya yüz tuttuğunda

Sarsılarak irkildi gövde; kökten yaprağa...

Rüzgarın ardından dökülmeye başladı yapraklar;

Savrulup durdu uzunca süre semada.

Fırtınanın ardından bir bir kırıldı en güçlü dallar;

Yükü karınca kararınca karıncanın omzunda...

Ve yağmurla buluştuğunda toprak;

O eşsiz petrikor tesellisiyle doldu tüm bronşlar.

''Her şey boş !!!'' - dercesine açılan avuç içleri eşliğinde

Si... - La .. -Sol. -Fa

Yankılanır sessizlik semada, kulaklar sağır;

Çığlıklar senfonisinde.