Kaldırımın bir kenarında yüzü karma karışık bir çocuk
Belli ki hayli zamandır orda oturmaktaydı, üzgün ve sessiz
Koca şehir üstünden geçmekteydi, üstelik umursamaz ve ilgisiz
Bir isteği vardı sanki gözlerinde ki anlam belli belirsiz
Durdum sordum çocuğa, adın ne diye, adım dedi çaresiz
Birden yıkıldım oracıkta sanki dünya durmuştu süresiz
Çocuk bıraktı beni, git başımdan der gibi bakmaya devam etti
Sonra çağırdı yanına beni, otur da gör dedi insanların halini
Herkes kendi havasında üstelik sevgisiz ve de merhametsiz
Hani istikbal çocuklardı derdiniz, beni niye açlığa mahkûm ettiniz
Bunca zamandır, çocuklara ne verdiniz, savaşlarda bile öldürdünüz
Neden çığlıklarımız duyulmaz, o zaman neden dünyaya getirdiniz
Kayıt Tarihi : 29.12.2008 23:06:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Çıkar ve hırs uğuruna yarattığımız savaşlar kavgalardan dolayı dünyanın en masum güzelliği çocuklara atfendir.Bir büyük birey olarak siz çocuklardan yaşatılan bu şartlar içinde olmaktan dolayı en az sizin kadar üzülüyorum vede siz çocuklardan özür diliyorum.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!