Çığlık çığlığa karşıladık hayatlarımızı. İlk kelimemiz, ilk seslenişlerimiz, belki ilk anne deyişimiz. Hayat sürüp giderken sevinçlerimizi ve hüzünlerimizi anlatmayı öğrendik çığlıklarımızla. Bazen öyle kaptırdık ki kendimizi fısıltılarımızda bile çığlıklar kapladı her heceyi. Şarkı söyledik hayata, aşklara, ayrılıklara ve ölümlere. Allah’a dualar ettik çığlık çığlığa, ya da insanlığa beddualar. Yalvarışlarımız oldu sevgiliye affet beni ya da gitme ne olur diye. Ulaşamadık, isyan ettik her şeye. Kırdık, kırıldık çığlıklar yüzünden.
Bir dağ başında olabildiğince yüksek sesle haykırdık gizli kalmış sevdalarımızı. Saklı duygularımızı döktük sayfalara, okundu her bir kelimesi yüksek seslerle. Bize yasak olanlara sahip olabilir miyiz diye çaldık kapıları. Aşk dilendik, yüzsüzce merhamet istedik. Günahlarımızı aldık sırtımıza, huzura çıktık. Affedilmeyi istedik çığlık atarak.
Tamamını Oku
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta