Çığlık Çığlığa.. Şiiri - Özlem Saba

Çığlık çığlığa düştü yollara.
Geçti önünden hüzün yüklü trenlerin.
Hiç yeri yoktu vagonların acılarına
Çaresizce,
Aldı yükünü sırtında.

Basmadı üzerine hiç bir unutuşun.
Vakti olmadı yanına almaya.
Aşkları ve ayrılıkları...

Hiçbir vakit yazılmadı defterine.
Veresiye harcanan umutlarının.
Hesabı hiç tutulmadı.
Yalnız geçirdiği gecelerin...

Kimi zaman hasret,
Kimi zaman hasaret yüklüydü geçmişi
Yine de hep aynı heyecanla
Nefes Nefese yaşadı ne varsa

Belki de bir çocuktu o, yaralı bir şair,
Kanadı kökünden kırılmış bir atmaca.
Buna rağmen hakkını verdi ne yaptıysa.
Anlının çukurunda birikti teri,
Ve soğudu unutuluşlarda...

Hiç bir anıya ihanet etmedi o.
Oysa sapmadan başka yöne,
Dönülmezdi yolculuklardan.
Yokuş aşağı yuvarlanırken tepetaklak,
Daha hızlıdır zaman.
Ve daha hızlı dönerdi tekerlekleri anıların,
Yeter ki unutmak istesin insan.

Bulanmış bir suya düşerse yolunuz,
Bu birikmesindendir suyun,
Hep aynı çukurda.
Balçığa dönüşmesi bundandır toprağın,
Ve de insanın!

O hiçbir şeyi unutmadı ama!

Hiç kirlenmedi o,
Çıkılmamış yeni yolculuklar gerekliydi ona.
Ancak yolculuklara bulunacağını biliyordu anlam'ın.
Düştü yollara cesurca.
Hiç düşünmedi sonunu.,
Geri dönüşü olmayan
Mütemadiyen gidilen bir yoldu onunki,
Yürüdü üstüne basa basa.
Çakıllı yoların.

Son'a doğru yavaşladı,
Azalmıştı gücü.
Hala girememişti Yosma hayatın kanına.
Daha dün göz göze, dudak dudağaydılar.
İşte o anda anladı.
Yaşam denilen o ince haz.
Bir gün onun bir gün bunun koynunda..

İşte o anda, tam da o anda anladı.
Çekilirken içine nefesi,
Dalında çatlarken mevsim.
Her ölümüm yeni bir başlangıç olduğunu.
Yumak elli bir bebek ovuştururken gözünü
Yitik şair yeniden doğuyordu sanki.
Bakışı mahmur, bir başka Saba(h)lara...