Çığlığımın Hikayesi Şiiri - Fatih Ataşçi

Çakıl taşlarının altında bir yalnız beden bir kimsesiz çığlık, ölümün hazin tablolarını bedeninde hisseden bir mezarlık, hazin tablolar onun düşlerini gözyaşlarıyla süsler. O yediği tokatları da yanlış anlamamıştır. Yüzünde hüzün kırışıklıkları, yüreğinde acıların çığlıkları olan birini tanıyor musunuz? İşte o benim.
Yalnızlığın göbeğinde bir çığlıktım. Kah gülüyordum kah yalnızlığın kayışlarını yüreğimde hissediyordum. Sevgilerin anlamlarını yüreğimin yalnız kutucuklarına hapsediyordum. Bir elin uzatılma olasılığı içimde hiç bilinmemiş duyguların baş döndürücü sarhoşluğu içerisinde kalmama neden oluyordu. Kimdim, neydim, neciydim? Bu yalnızlığın sahillerinde hangi şarkının hangi bestesi olmak için yüzüyordum bilemiyordum. Sahillerimi arıyordum, sahillerimi arıyordum. Kendi alevini yitirmiş bir mum gibi kendi sahillerimde üşüyordum. Bildiğim tek şey varsa o da bir çukurun içine itilmiş eli kolu bağlanmış bir ölüydüm artık gönüllerin rıhtımında. Sahillerimi arıyordum.
Adına insaniyet dedikleri vahşiyane duyguların bir metre kare uzağındaydım. Sanki son kurşunla ölümüme imza atacak gibiydim. Sahillerimi arıyordum. Bir gün sahillerimin bir limanına demir attığımı zannederken kendi kalbime son kurşunu sıktığımın farkında değildim, artık kendi sularımda boğuluyordum.
Vay benim dağlara, taşlara, denizlere, göllere, kayalara haykıramayan yüreğim! Vay benim kendi okyanuslarında, çalkantılarında boğulan yüreğim! Son trenin kaçmasına artık üzülemezsin. Çünkü hayat son imzayı senin ölümünle attı.
FATİH ATAŞÇİ