Çiftçi Ve Ağaç Şiiri - Gül Atar

Hatalıyım tanrım
Boş bir masala yıllarca inandım
Nedeni sevgimiydi yoksa boşluk mu
Kalbimde o an güller yeşermişti
Biliyordum suçlu bendim
Onu kalbimin sahibi zannetmekle
Oysa hatayı kuru bir toprağa
ümit ekmekle yapmıştım
Onun toprağında tohum yeşermezken
Ben koca bir fidan dikmiştim
Aç be aç bir insana
Gül bahçelerini vadetmiştim

Oysa biliyordum yeşermeyeceğini
Emeklerimin boşa gideceğini
Biliyordum suç benimdi
Çok diken vardı dalımda
Ve herkes gülü dikeniyle sevemezdi
Ama bir umuttu işte benimki
Nasrettin hoca misali
Ya tutarsa
Hata benimdi
Sadece umut etmekti ve umut emekti
Sabrım peygamber misaliydi
Tanıdığımdan beri bu hep böyleydi
Değiştirmeye kalkıştım küçücük ellerimle
Meğer boşunaymış
Anladığımda çok geçti
Şimdi anladım her şeyi
Bu iğrenç kuru dalların meyve vermeyeceğini
Onun adı zaten ihanetti
Hercaiydi dilenciydi
Ve o küçücük sevgiyi kimseden görmezken
Dünyayı verişimi hazmedememişti
O bir hiç ti ve bugün geldi geçti
Yazık ki artık ondan kimse meyve istemeyecek
Çünkü o saf çiftçi (ben) herkesin emek vermediğine
Emek verdiği için toprağa ve o ağaca yenilmişti

Çiftçi öldü sonunda
Mezarıysa onun yanı başında olacaktı
Oda her ihanete uğradığında
Ona ağlayacaktı ama;
Bir ölü artık onu duymayacaktı