Çift Şiiri - Tomas Tranströmer

Işığı söndürüyorlar ve lambanın beyaz gölgesi
bir süre daha ışıyor tümüyle yok olmadan önce, karanlık dolu
bir bardakta çözünen bir tabletmişçesine. Sonrası altalta üstüste.
Otelin duvarları yükseldikçe yükseliyor karanlık gökyüzüne.

Aşk hareketleri dindi artık, uyuyorlar
ama en saklı düşünceleri buluşuyor şimdi
tıpkı bir okul çocuğunun ıslak resim kağıdında buluşup
birbirinin içine akan renkler gibi.

Şimdi sessiz ve karanlık. Ama şehir de onlara iyice yanaştı bu
gece. Işıksız pencereleriyle. Evler de giderek yakınlaştı.
O izdihamın ortasında iyice sokuluyorlar birbirlerine, bekliyorlar,
en ufak ifadeden yoksun yüzleriyle başlarına üşüşecek o kalabalığı.