Ellerimde ateş böceklerinden
kurulu sevinçlerimi
ne zamanki okul bahçesine sığdırdım
kalbim zil sesine beş kala kalktı
o masaldan
Dar patikalardan koşan ayaklarım değildi
Ben ne zaman ki değiştim
Gülüş saatlerim de değişti
Gündelik bir kadının, günsüz olan elleri gibi
İçime dönüşlerim oldu
Kışın o bütün acı yanlarını
Soğuktan titrerken anlatırdı annem bana
Beni hayattan soğutan
O biçimsiz yolda
Göz yaşlarımla yıkandı o çiçekli mendil
Kapı önündeki menekşeleri toplayıp anneme verdim.
Özge Özgen
Kayıt Tarihi : 2.6.2021 19:21:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!