Çiçekli Güz Şiiri - Demet Duyuler Doğan

Yalnızlığın yorgun elleri
aralıyor yamaçtaki evin perdesini
uzaklarda görünen çocukluğun
sararmış rengi
tüttürüyor yanık ezgileri

Derince bir nefes çekerek
dalıyor sayrılı düş gördüren ateşin içine
bense uzak bakışlarla izliyorum aslında
çocukluğumun terli susamış
başında babası bekleyen kendimi

Onun gözleri yumuk
alnında ıslak tülbent
teninde kızıl kabarcık
içinde acı su
sanki burgulanıyor bedeni
ardından tomurcuk patlaması
aralatıyor gözlerini
a a ne görsün
soldan sağa
yukarıdan aşağıya
ısırgan kahkahalı çiçekler
bir de gizli ısırığı
fink atıyor teninde
dört dönerken kaygıyla annesi

Unutulmazlıkların esrik devşirmesinde
ne baht ne kader
dili yok izi var
kişiye özgü anılar
geçmişin sisli sarkacından
muzip gülüşlerle salınarak
el sallıyor yamaçtaki eve
çocukluğu/mu/n keyifli vadisinden