Annem Şiiri - Şule Akşit

& ANNEM 🌹
Tükettim gerçeğe benzeyen
Yaşamın tüm yalanlarını.
Arkadaşlarının hepsini sobelemiş,
Zaten nerede olduklarını
Baştan beri bilen
Çiçekli basma entarili kızın
Coşkusuz keyfinden yudumluyorum.
Gözlerim boşlukta.
Önüm, arkam, sağım, solum... Sobe!
Alışkanlık işte...
Yatağa uzanınca kayan bir yıldız görmeyi beklerim.
Bana kayan yıldızı beklemeyi ve gördüklerimi saymayı
Ter kokulu göğsünde yattığım annem öğretti.
En güzel koku annemin ter kokusu diyebilirim.
Mevsim yaz ya da kış,
Ne kadar bulutlu olursa olsun,
Gökyüzünde sayacak yıldız bulurduk.
Yüreğim eğitimli benim;
Kayan yıldıza bakıp mutlu olacak kadar
Savunmasız ve coşkulu olmayı öğrendi.
Her şeyin hakikatlisine,
Som ve güven verenine tutkunum o yüzden.
Aramaya alışınca insan,
"Bulur muyum?" diye düşünmüyor,
Hakikatli olanın peşine düşüyor.
Çocukken gökyüzünde yıldız aradığım gibi
Büyüyünce taşlar içinde pirinç aradım.
Hayat denilen koca tepside
Taş bitti, pirinç yok...
Tepsi de buhar oldu, uçtu gitti zaten.
Eskiden pirince benzeyen taşlara söylenirdim:
"Ne olurdu benzemeyip pirinç olsaydınız?" diye.
Şimdi söylenmiyorum, taş olmalarını kabul ettim.
Bacak kadarken sıkılınca bir köşeye çekilir,
Elbisemdeki çiçekleri sayardım.
Bunu yapmayı da annemden öğrendim yine,
Kulağım ağrıdığı dönemlerde.
Beş tane sarı, altı tane kırmızı,
Dört tane de...
Kaç taneyse işte, hepsi entarimde.
Yediveren gülü gibi, her mevsim
Mis gibi kokusu geliyor ya, ona bak sen!
Anneeeem,
Zorluğa ve acıya aldırmayıp
Ne güzel şeyler görmeyi öğrettin sen...

19.03.2017 / Denizli