Çiçekli Bahçeye Dönüş

Uykularımı kemiren bir Fareyle uyumuyorum artık.
Çiçekli bahçeme dönüp, uyubilmenin tadını çıkarıyorum.
Terleme ve mide bulantılarıyla harmanlanmış rüyalarımı da terk ediyorum.
Fakat ne zaman uzaklara dalsam,
bir yerlerde aç kalanları, utananları,
ayrılanları, ağrıyanları, susanları görüyorum.
Milyarlarca fare görüyorum bana ait olmayan.
Bana ait olmaması daha çok acıtıyor.
Çünkü halledemiyorum.
Açları doyuramıyorum.
Kızaranları maviye boyayamıyorum.
Ayrılanları birleştiremiyorum.
Ağrıyan yerlerinize dokunamıyorum.
Susanlara deliriyorum.
Sinir krizi geçiren bir genç kızın sesi oluyorum.
Sonra ekmek çalıp ağrıyan yerime koyuyorum.
Tanımadığım fareleri evlerine bırakıp,
içeri girene kadar arkasından bakıyorum.
Bir an da yer yüzünde ki bütün acıları yaşamaya başlıyorum.
Ben yaşadıkça azalıyor.
Azaldıkça çoğalıyorum.
Durup durup yaşlanıyorum rutubetli bir apartman dairesinde.
Koşup koşup yetişemiyorum son nefesime.
Nefes nefese kalınca anlıyorum.
Ben nefes alınca Adem’in dudakları, Havvaya görünüyor.
Daha çekici oluyor kâinat.
Çiçekler daha bir Çiçek, Köpekler asil, Kediler Kedi.
Hepsini içime çekiyorum.
Bütün kainat bende toplanıyor.
Verdikçe nefesimi, daha hızlı akıyor zaman.
Acılar geçiyor, nehirler akıyor, seni seviyorum.
Seni derken hepinizi.
Her birinizde bir ben var.
Ben de fareleriniz.
Birbirimizden farklı değiliz.
1’den 1 e dönüyoruz.
Ve geçiyor, nefesim herşeyi iyi ediyor. .