Çiçeklerim Şiiri - Vasih Moyan

Her sabah yeniden açar
Benim Ayşe’m, Fatma’m
Hasan, Hüseyin çiçeklerim
Gülüşür kağıt kalem
Halay çeker
Yazı tahtam, sıralar, duvar ,panolar
mutluluktan ölümserim.
​
Gururlanırım elbet eserlerimle
Bu yüzdendir belki de
En sulu gözlüsüyüm memleketin
Yaşlandığımsa yalan,
Çocuklaştığımdır büyütürken çocukları
Dışarda ,sudan çıkmış balık
Sınıfta bilgesiyim asırların
cehalettir savaştığım hastalık

Dünyanın bütün çiçeklerini isteyecek kadar bencilim evet
Kendim için se eğer, namert olayım
Dikmek içindir memleket toprağına karış karış
Çiçek tarlamdır sınıfım
Tebeşir kokar parmaklarım,
üstüm, başım ,gülüşüm
Mahcup olurum anıldığında
kürsüde, salonda adım
Kapanırsa bir gün okul kapıları,
bilin ki ölmüşüm..

Ve kapattığımda gözlerimi çocuklar,
sizler kadar mutluyum.
Yarınlardan umutluyum
İstediğim tek şey ise…
Değil “yirmi dokuz kere kırk yıl”
“Senede bir gün “ bile
Köle olmasın , hiç kimseye , hiç kimse…