Çiçekleri Koparmayın Şiiri - Mehmet Çoba ...

Bir çağlayan yamacında, bileylenmiş
bıçaklar dayanmasın
Akşam kızıllığında
Acının kanayan tarafına
Daha
Gün doğumunda
Çiçekler goncadayken
Acı, afat düşmesin
Yaşama
Uçsuz bucaksız gönül tarlalarında
Çiçekler dallarında
Çiçekler yapraklarında
Kırılmasın
Dicle Nehrin öteyüzünde
Uyku, insanlara kâbus
Günler dert olmasın
Beyhude
Kan kusmasın
Zifiri geceler yoksulluğa
Güneş kucaklasın
Bedel veren toprakları
Artık
Ne karanfiller kurusun
Ne karıncalar ölsün
Ne çayırlarda
Otlayan telli turnalar vurulsun
Nede bir kalleş hançerle dağların, bağların yüzü yırtılsın

Ey gönül, zaman hoyrat, zülme karşın diller lâl kalmasın
Kör olmasın yürekler, ruhlar
Hanımellerin
Papatyaların
Zambakların arasında
Gün alabildiğince
Yaşam olan
Her yerde
Gülsün
Zemheri uzanmasın
Artık
Düşsün son cemre
Boy versin zambaklar
Bülbüller güllere feryat figan
Ağlamasın
Yalvarıyorum öldürülmesin
Hiçbir yürek
Hiçbir umut
Hiçbir sevda
Her biri bir renk
Her biri başka bir güzellik olan
Tüm çiçekler dallarında kalsın
Hiç bir kimsede yarar
Hiç bir kimsede ezme duygusu olmasın
Her yana bahar, bahçe
Her yana leylak, manolya dolsun
Bırakın, kekikler savursun tohumunu, toprağın çıplak kucağına

Ey kötülükten kötülüğe koşanlar, ey azanlar, kuduranlar
Savurulmuş yürekleri, çiçekleri
Güzellikleri öldürenler
Karamsarlığın kör kuyularında
Kaç zamandır ağlamaklıyım
Toprağımın
Tohumuna kıymayın
Dal süzüldü
Çiçek kırıldı
Can yerde
Her şey zehir-zıkkım
Dert bende
Hep
Çırpınıyor yüreğim
Tutmaya cesaretim yetmiyor
Bu gece
Yiğin, yiğin
Bana karanlık
Ne beter, canımdan can alındı
Vurgunum
Yorgunum
Gün batınımında
Çırılçıplak kaldı acılarım
Ölesim tuttu yine
Kırılan her çiçeğe ölüyorum
Kalbim gayya kuyusu, her yer can pazarı, eyvah çoktan çöktüm

Mehmet Çobanoğlu
10.03.2022
İstanbul