Çiçekleri çiçeklere verirken

Verdiğin her çiçeği yüreğine işle ki yüreğin çiçek olsun.

Sonsuza dek süren bir mücadele de kimi zaman hayallerin gerçek olur,kimi zaman da gerçekliğin hayal olur. Bu hayallerin içinde güler yüzle karşılanırsın,ama gerçekler hayal olunca inanmak istemezsin ya da inanmakta zorlanırsın,küçücük bir diyarda bunlar sahneleniyor,güleç yüzler göz yaşı döküyor arkanda. Sen ise aynı duygularla eşlik ediyorsun, fakat senin içinde olduğun durum çok daha farklı çünkü yaşadıkların onların güzel dünyalarına ait narince yaşamlardı.Sen bunları bir daha geri getiremem endişesini taşırken onlar ise seni kaybetme korkusu içerisindeler ve güleç gözler damla damla göz yaşı döker arkanda.Hepimiz bir faniyiz yaşadıklarımız ise yaşamaya başladığımız günden başlayarak hep anılır bir yaşam olur. İşte Aktoprak insanlarının sevimli ve huzur dolu dünyaları saflığı civanmertliği duygusallığı ve daha nice güzellikleri bize göstererek insanlığın varlığını bir kez daha gözler önüne serdirmeyi başardılar. Bu gün son akşam gün boyu dolaşıp durdum. O eski
günleri yad ettim. Dağlarda renga renk çiçekler topladım. Çiçeklerimin hepsini çiçeklere verdim ve çiçeklerimi verirken de yüreğimi onlara işledim. Hepsi farklı çiçeklerdi tıpkı çiçekleri verdiğim çiçekler gibi. Sevmiştim onlardaki tüm güzellik ve çirkinlikleri, onlarla özdeşleşmiştim. Bazen kızar imalı sözlerle tepki gösterirdim söylenenlere bazen de söylenenlere gülüp geçerdim, ama her seferinde yine güler yüzle karşılanıyordum.
Sevgi kaçamakları olurdu, çay sohbetlerinde; sevgiden,aşktan,yaşamdan ve daha nicelerinden bahs ederdik. Hele köyün yaşlı amcası Hacı İsmail, ne zaman görse beni hemen koşardı yanıma,bende habire bizim tarihi kökenimizi sorardım kendisine.
“Hoca sana bir şey sorayım? ”dedi.
“Buyurun Hacı seni dinliyorum.”
“ Bak evladım, benim seksene dayanan bir ömrüm var,ama bu güne kadar hiç kimse senin beni sorguya çektiğin kadar sorguya çekemedi. Allah aşkına sen bu güzel soruları hangi amaçla soruyorsun? ”
“Hacı amca inan ben bunda bir ard niyet taşımıyorum, fakat ömürlük çınardan, gün görmüş biri olarak senden biraz bilgilenmek istedim.”
Yine başladı hayat macerasını anlatmaya Hacı İsmail. Hep acı çeken bir yürekle anlatır yaşadıklarını, ama biraz da yaşlılığına sitem ederdi. Sevenlerine de bir sitemi vardı. Çünkü ne arayanı ne de soranı vardı. Bazen filozofça deyimler kullanırdı ne de olsa yaşam tecrübesi edinmiş biri.

Gün batımına doğru birlikte çay yudumlarken,
“hoca biliyor musun? insan yaşlandıkça kadir kıymeti de azalıyor. Hayat her zaman vefasızlığa kucak açmış ki vefa yaşasın diye.”dedi.
Ben de bu siteme nazikçe cevap vererek gönlünü almaya çalışıyordum,fakat o yine de olan bitene kırgındı. Hep gençliğin özlem dolu günlerinden konuşur,çevikliğini,cesaret abidesi olduğunu gösteren nice hikayelerini anlatır durur. Yaşlı çınar gün görmüş nazlı dağların nergislerini koklamış koklatmış insanlara,yaylaların soğuk sularını içmiş ve içenlere içirmiş,sevgisini dağlarla bütünleştirmiş.
Koca yürek Halit Amca ha keza aynı süslemeden nasiplenmiş çok güleç ve esprili bir kişiliğe sahip,çoğu zaman odama gelir hanımı da vefat ettiği için sürekli kadın dünyasından konuşur,müstehcen kelimeler kullanırdı. Ben buna izin vermesem de o yine konuşur. Bülbül gibi şakırdamaya başlar. Bana hep takılır.
“ Hoca, ya dul ninelerinden birini bana ver ya da bir karı bul. Vallahi karısız olmak canıma tak etti, alınma hoca! inan ki sadece takılıyorum.”
Ben de söylenenlere ses çıkartmazdım ama gözden uzak gülüp geçerdim. Ve özellikle yaptığı dualar çok tuhaf olurdu. Yine bir ikindi namazından sonra duaya durmuş: “Allah’ım sen verdin daha da vereceksin, eğer vermezsen vallahi darılırım.”her seferinde farklı bir mantığa büründürerek okurdu bu duayı. Yaşamları böyle, inançla gelenek karışımı bir hayat benimsemişler. Yürekli, yerinde durmasını bilen şahsiyetler kazandırmış köy bu dehşetli dağlara, onlar erdemliğin içselleştirmiş halini yaşayaraktan yol alıyor...
Aktoprak çiçeklerini çiçeklere vererek kandil eteklerinden ayrılıyorum. Sevgilerimizi orada yaşadıklarıma havale ederek onların yüreklerini onlardan çalarak göç ediyorum onların diyarından. Yeni çiçekleri çiçeklere emanet ederekten...

Bizimki nazlı bir gülümsemenin ardına koşmaktı. Nerede yaşamın silesini yiyen varsa hep oraları mesken tutuyoruz. Şimdi de kimsesizler yurduna göç ediyoruz. Yeni sevgilere yelken açmak için.

Ali orkaç