Çiçekleri boğan taşkın göz yaşları. . .

Hiç beyaz olamayacak siyah bir mürekkebim
Şiirlerin noktasına varana dek tükenirim
Okuyan gönülden mi alır derdimden mi bilemedim
Sabaha kadar çiseleyen yağmur gibi kalbim

Yavaş yavaş doluyor satırlar acım dinene kadar
Bu sokağın kuşları gelip yine nasiplerini ararlar
Çarpıp yine kendi kendine yaralanır yoksa da ilaçlar
Bembeyaz gözlerim de bulutlar bu kez siyah olandır kağıtlar

Gördüm ki her dolan şey bir vakit taşmaktadır
Ölçüsüz duyguların kesemezsin önünü akmaktadır
Çiçekleri boğan taşkın göz yaşları toprağa çarpandır
Yetişeceğim elbet rengimi bulana dek gözler yalandır