Çiçekler ve Sen Şiiri - Ercan Günel

Aşka geldi
Sürdü karlar altından
Mor dudaklı, ak kanatlı kardelen
Seslendi nisan yağmuruna
Nevruza takıldı yankısı.

Açaraçmaz gözlerini
Güneşe yandı günebakan
Gün gidince
Büktü boynunu,ağladı geceleri
Asla bakmadı yüzüne mehtabın
Tutturdu bir özlem şarkısı.

Nazenin bir akşamsefası
Usulca bıraktı çocuksu masumiyetini
Bahar vakti,
Küllerine bir ılık seherin
Görmedi izini geceden başkası.

Sarışın/ asi/ hırçın
Şahikalara yakmış sevdasını
Yaylaların kızı herdemgüzeli
İmrenir şakayık, imrenir kasımpatı
Öykünür bozkırı-makisi.

Körpedir, kuzucuktur menekşe
Alıcı/ evcil/ Cezayir
Kimi zaman hercai;
Ciğer sökeninden
Baş döndürücü
Suları sarhoş eder kokusu.

Gül ahkam keser;
Aşka en güzel ben yakışırım.
Karanfil sancılanır hasedinden
İkisi de iyi bilir ki;
Kadimdir güzele yar olma kavgası.

Kah sararır, kah kızarır
Nazlı nazlı hayıflanarak yasemen.
Gönül bahçemde,
Salkım-söğüt salınınca sen.
Sönüverir herbirinin çalımı-cakası.
Mayıs-2006/İst.
Herdemgüzeli: Altınotu