Çiçekler Ölmez Şiiri - Ömer Yazıcı

harmana düşer yürek üşümelerimiz
nisan coşmalarına nispet
can tutuğunda yollanmış sevmelerle
bahardan kalamayanlar kadar
yaprak dökümüne gebedir bu aylar cann
doğa başkaldırılarıyla
vurdum duymaz güneş çaresiz
ısıtmaktan men
ışık sonsuz olsada
anaçlığını kaybetmiş toprak
dinlenmede
söküp atmakta üstündekileri
kimsesiz ve kimliksiz köksalmışlar
küfre düşmüş
asi
ahmaklık diz boyu ya kimsenin haberi yok
bilmezlerki kanun yazılmış çoktan
kaybeden
asla çiçek olmayacak
solsada
döksede yapraklarını
çürüsede bedeni
çiçekler kaybetmez
kazanamazda belki yaa
sürüp gider devran
bülbül sade zamanı geldiğinde türküler söyler
ve o zaman hep gelir
ölüm gelmez harmanda
uyku vaktidir belki ya

çiçekler asla kaybetmez

FUFUKA