Adını bile koyamadığın, boğunçla
Hıçkıran bir hüzün
Çiçeklere, dokunurken kırılan yaprakların
Ellerinde, ufalanması yağmur damlasının
Yalnızlığı.
Duvarlara astığım portren, sanki anlatıyordu!
Kapıda geçen kişinin hıçkıra, hıçkıra
Hüzünle ağlayanın yağmur damlası, kadar
Yalnız olduğunu...
Sanki Anlatıyordu! çiçeklere dokunan ellerin, yarasına merhem olan yaprakların
Yalnızlığını.
YUSUF AHMET BOZ
Kayıt Tarihi : 17.7.2021 20:28:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Hikayesi:
Yara
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!