Çiçekler Şiiri - İdris Çetin

Sarı, kırmızı, beyaz,
Mor, pembe, turuncu…
Değişik ağaç ve bitkilerin,
Rengârenk çiçekleri…
Siz, önce kalbimde açıyorsunuz.
Sizinle meyveler oluşuyor, tatlı tatlı…
Bazılarınız meyve vermiyor ama
Kokuları, güzellikleri yetiyor dünyalara.
Burunlarımız sizinle bayram yapıyor,
Ya o ormandaki kır çiçekleri!
Ormanların güzelliğini anlatıyor.
Zamanı gelen çiçekler;
Her şeye meydan okuyarak açıyor.
Onlara diyorlar ki: Henüz açmayın,
Aldatıcı soğuk var,
Ayaz var, kar var…
Bir daha açamazsınız,
Sakın ha! Açayım demeyin,
Ölüp gidersiniz, yok olursunuz.”
Çiçekler, bu sözlere gülüp geçer,
Onların sözlerine hiç aldırmazlar;
Onlara inat açtıkça açarlar…
Ve açanlar da tek tek ölür.
Ecele inanırlar, kaderden kaçmazlar;
İnadına ölüme yürürler.
Yüce Rabbim ilahi kitabında:
Sihirbazlar iman ettiklerinde;
“Firavun: Ben, size izin vermeden önce
Ona iman ettiniz ha?
Sizin ellerinizi ve ayaklarınızı,
Çaprazlama kestireceğim,
Sonrada hepinizi asacağım…”
“Onlar da: Şüphesiz biz Rabbimize döneceğiz,
…Rabbimiz Müslüman olarak canımızı al…”
Dediler, ölümden hiç korkmadılar.
Çiçekler de ölüme öyle inandılar,
Rablerine hemen boyun eğdiler,
Kadere hiç isyan etmediler,
Doğumlarına nasıl inanıyorlarsa,
Ölümlerine de öyle inandılar.
Penceremden bahçeme doğru bakıyorum,
Koyu beyaz çiçeklerle karşılaşıyorum;
Kayboluyorum, o çiçeklerin arasında.
Geçen sene çiçekleri soğuk vurmuştu,
Meyve bulamamıştık yemek için,
Bu sene çiçekler, karınca gibi kaynıyordu,
Lakin çiçeklere konan arılar az…
Her taraf çiçek kokusu;
Dalından kopan çiçek,
Kelebekler gibi uçuyor havada,
Dalga dalga yayılıyor,
Bana yaşam gücü veriyor…
Her gün çiçekleri izliyorum,
Her sabah onlarla açıyorum;
Rabbimin sunduğu bu yaşama,
Onlarla teşekkür ediyorum…
Çiçekleri anlayalım, çiçek olalım,
Çiçeklerin kardeşliğini unutmayalım.

25. 04. 2007
Akdağmadeni