Çiçekci Kız Şiiri - İlhan Keskin

Şehrin bir yerinde alabildiğince bir meydan
Meydanın bir kenarında çiçekçi kız akşama hazırlanan
Sepetinde bir sürü çiçek en vahi çeşit karanfilden sardunyadan
Tezgâhını açtı başladı bakınmaya oturduğu taburesinden
Öyle kalabalıktı ki meydan bazısı bezgin yorgundu koşanlar
Düşündü bir an akmaya başlamıştı otobüsten inen insanlar
İkiye ayırmıştı aklınca cefa ile sefaya koşandı figüranlar
Vakit geçmişti artık alaca karanlık başlamakta akşamdan
Bankta oturan bir adam gördü üstü yırtık mahzun perişan
Bir elinde şarap şişesi diğerinde resimdi maziden kalan
Belli ki çok çekmiş biriydi cefadan saydığı figüranlardan
İçi burkulmuştu çiçekçi kızın bu gördüğü manzaradan
Eline bir gül alıp oturduğu yere gitti kalkıp taburesinden
Baktığı resmin yanına koydu gülü hafif tebessümle
Adam kırgın ve kızgın birden hiddetle sıyrılıp anılarından
Çiçeklerden utandım yılarca uzak tuttum bu durumumdan
Güller yaşanan güzel anların güzel aşkların yanında olur
Ya ihanetsiz sevgilere ya da vefa adına mezar başına konur
Layık değildir bu resim güllere sadece yakışır seven gönüllere