Çiçekçi Babam ve Çiçekler...

Kendimi...
Bildim bileli...
Vazgeçemediğim
Arkadaşlarımdı...çiçekler...
Ben...
Onlar için...
Didinirken...yorulurken...
Onlar...
En güzel renkleri...
En güzel kokuları ile
Benim için açtılar....
Maddi zevklerden önce
Manevi zevkleri tattırırlardı
Sevmeyi bilen tüm insanlara...
Dallarında öyle asilane dururken...

Beni...
Bu yaşama..
Bu duygu ortamına...
Getiren çiçekçi babamdı...
Beni...
Bir fidan gibi...
Büyüttü durdu...
Çiçekler babama...
Babam bana dost oldu
Yıllar boyu....
Bir zaman geldi...
Ayrılmaz üçlü oldu...
Çiçekler...babam ve ben...
Bizi kardeş bildiler..
Bizi arkadaş bildiler...
Ki...babam...
Yaşar ağabeydi...
Yaşar ustaydı...
Yaşar amcaydı...
Yaşar dedeydi...
Ama....
Benim için herşeydi...

Otuz yıl önceydi...
Kara toprak sararan yaprakları...
Kasım soğukları karları...
Beklerken...
Toprak...onu en çok sevenini...
Ayrılmaz üçlüden ayırdı...
Beni çiçeklerimle...
Beni rüyalarımla bıraktı...

Artık...
Ona selamlarımı....
Melekler arcılığı ile
Dualarımı...
Kucaklar dolusu çiçeklerim ile
Yollarken...
Kendime saklamıştım sadece..
Rüyalarımı...