Zamanın birinde bir çiçek beklerdi, bir merdivenin eşiğinde.
İnce sarı saçları düşermiş her gün bedenine.
Hafif bir gülüşü yakarmış sessizce nice ormanları.
Bir gün bu ateşin içine bir yaprak düşmüş.
Yanmış çiçeğin aşkı ile...
Onun o beyazlığında kaybolmuş.
Hiç söyleyememiş aşkını, hiç kimse sormamış derdini.
Şimdi saat sensizin ertesi
Yıldız dolmuş gökyüzü ayaydın
Avutulmuş çocuklar çoktan sustu
Bir ben kaldım bir ben kaldım
Tenhasında gecenin avutulmamış ben
Şimdi gözlerime ağlamayı öğrettin ki bu yaşlar
Devamını Oku
Yıldız dolmuş gökyüzü ayaydın
Avutulmuş çocuklar çoktan sustu
Bir ben kaldım bir ben kaldım
Tenhasında gecenin avutulmamış ben
Şimdi gözlerime ağlamayı öğrettin ki bu yaşlar




Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta