Çiçek Şiiri - Barış Hayrettin Bilgiç

Kanser denen illeti yaşıyordu bağrın’ da
Bugünden de ümit yok karanlıktı yarın’ da
Yaşam kısıtlanmıştı ayrılması gerekiyordu dünya’ dan
Çağıracak yok muydu onu Ay’dan uzaydan
Ailesi çiçekle seslenmişti yavruya
Bir anda Dünya dönmüş Ay girmişti odaya
Sandalye’ nin ucuna oturmuştu koca Ay
Yıldızlar’ sa el ele çekiyorlardı halay
Sanki bütün çiçekler ona koşuyorlardı
Önce giden saçları geri geliyorlardı
Her şeyi tiye almış, çiçek denen bu varlık
Onun için bitmişti o görünmez karanlık
Arena bu çiçeği sundu bütün Türkiye’ye
Kanser yenik düşmüştü bu muazzam sevgiye
Ben bir şair olarak o an çok duygulandım
Bu şiiri yazarken gizli, gizli ağladım
Ne güzel bir sadakat örneğiydi bu olay,
Bunu başarmak zorken oluvermişti kolay.
Çok denedim o anda ama ulaşamadım,
Bu muhteşem aileyi ayakta alkışladım.
Hatta dedim sevgimi bende ona açayım,
Uzaktan olsa bile sımsıkı sarılayım.
Birden ısındım ona ne oldu anlamadım,
O sevginin karşısında bir anda dona kaldım.
Dedim kendi kendime ne yapıyorsun Barış,
Belki sana kızarlar belki tutarlar alkış.
Bu muhteşem olaya şahit olsun Arena,
Yıldırım aşk derler ya benim ki bu galiba.
Uğur Dündarın yanında çiçeğe teklif edeyim
Kabul ederse eğer onunla evleneyim
Şimdi sesleniyorum ne diyorsun ey çiçek,
Bizim için başladı bu muhteşem gelecek.
Uğur bey’ le Cemal bey olsun şahitlerimiz
İlelebet yaşasın doğacak bu sevgimiz.