Çiçek Şiiri - Emre Arvas

Omzumda dünyaları taşırken çıkıyorum
Yolu dar, yokuşu bol yollardan ağır ağır
Kâh arkamdan seyreden bir nefes duyuyorum
Gözüm kör, ayak topal, kulaklarımsa sağır

Sırtımdan süzülüyor ince ecel terleri
Her nefesi son nefes zannedip yaşıyorum
Adım adım aşarken bilmediğim yerleri
Heybemde türlü türlü hüzünler taşıyorum

Ne zamandır karışmış gecelerim gündüze
Çığlıklarım içimin girdabında hapsolmuş
Bir umut çıkar diye engebeler düzlüğe
Suladığım her çiçek eğip başını solmuş