Çiçeğin Aşkı…*v* Şiiri - Ahmet Alıcı

Tohumdu,
Toprağa düştü delice
Kara zindanlara gömüldü
Sessiz, sedasız…
Çığlıkları sessiz, isyanları çaresizdi.
Kendi gözyaşlarıyla ıslandı
Boyun eğmedi kaderine,
Çürüyüp gitmek olmamalıydı sonu
Kara toprağın içinde…
Değişmeliydi, değişmesi gerekti.
Son bir isyanla kırdı kabuğunu,
Yeniden doğmak, yeniden başlamak için
Filizlenip kök saldı topraklara…

Nisan yağmurlarıyla ıslanıp,
Mayıs güneşiyle serpildi, boy, boy
Uzanmaya çalıştı, bulutlara, güneşe
Göz kamaştıracak kadar güzel,
Ulaşılamayacak kadar engindi
Sarp kayalıkların zirvesinde…

Bir gün, güzel bir kelebek keşfetti
Çiçeğin güzelliğini.
Mutluluktan uçtu çiçek
Bulutlardan öteye.
Tarif edilemez düşleri gezdi
Kendi hayal dünyasında
Keşke olmasaydı, Kahrolası fırtına
Uçurdu kelebeği, çok… Çok uzaklara…

Bir bekleyiş başladı ki…
Sorma gitsin.
Acıların çarmıhın da,
Arıların semahında
Hu__, çekerek beklemekti
Lodosla, fırtınayla
Kelebeğin dönüşünü.

Hasretten, sararıp soldu
Acılar içinde boynunu büküp
Yaban arılarının mezesi oldu
Artık dayanacak gücü,
Yaşayacak takati kalmamıştı yazık ki…
Lanet okuyarak,
Böyle hayata, böyle yaşama…
Çiçek, aşkıyla birlikte
Kara topraklara gömülüp,
Bir destan oldu….

(13.03.2002- AĞRI)