Çiçeğimide Kandır Şiiri - Halil Aksoy

Böyle olurmuş ayrılık acısı,
Göçmen kuşlar onun için gidermiş uzak diyarlara.
Eşini kaybeden kuğu, eş almazmış bir daha.
Toprak hasretinden çatlarmış, yağmurlar yağmayınca.
Bülbül hep ağlarmış, gülün dalına konmayınca.
Böyle olurmuş, sevdiğine uzaktan bakınca.
Uzak dedim de,
Birden boğazım kurudu.
Yutkunmak istedim, yutkunamadım.
Olduğum yerde dona kaldım.
Bakışlarım bir noktada toplandı.
Uzak kelimesine hiç yabancı değilim.
Bülbülün güle, toprağın yağmura hasretini,
Ben onlardan daha iyi bilirim.
Gel dese,
Uzakları yakın eder gelirim.
Ne yapsam, kime gitsem, kimden yardım dilesem?
Bilirim önümüz Nisan
Nisan ama, aylar içinde, acımasız zalim aydır.
Kuru toprakları,
Uykuda uyuyan bütün doğayı, zorla uyandırır.
Havasıyla suyuyla çiçekleri hep kandırır.
Beni hep gönül dağımda dolandırır.
Bilirim.
Sevdiğim yanımda yok beni boşuna kandırır.
Bana gücünü göster, inandır.
Ne olursun, Nisan
Beni kandırdığın gibi çiçeğimi de kandır.