Çiçeğim Şiiri - İlban Orkun Karamüftüoğlu

Sen,
inanmadığım sabahların ezanısın.

Sen,
ego savaşlarında yol ararken,
ben sana kutup yıldızıydım.

Gözlerim,
senden süzülen buzul erimesine bakıyor.
Sen,
beni görmeyen gözlerde kayboldun.

Birisi sorsa sana:
“Kim yön gösteriyor kime?”
Artık
ne gözüm görüyor,
ne kalbim inanıyor yola.

Ben seni sevmişim,
çok…
Sen,
en sessiz çığlığım,
hatıramın en güzel yanı,
gözleri bana gülümseyen,
teni aşk kokan kadın.

Şimdi ben mahzun,
sen mahsum.

Ve aramızda yalnızlık,
iki eski fotoğraf gibi,
sessiz,
akıp giden bir İstanbul akşamı gibi.