Öyle uzak ki yeryüzü ışıklı tabandan püsküren tuhaf
asmalarla
birlikte bir gece hükmü
yaban hayvan çığlıklarıyla doluyordu
ve
hava toprak
suyun çağıran gövdesi neyse
gecenin meşalesi oydu, insanın nefesi neyse
bir devin istediği oydu
büyük rüya parçalanışlarla girerdi yaşama
hep tek tük
işaretlerle bazen yükseklere tırmanmaktan
kendi armasını bırakırda karanlığı
yine tek yine eşsiz olma
aldanıştı
yeniden başka bir oyukta
başka bir biçimde başlayan
narin iplerle kurulmuş yaşam
köprüsünde
tenin ulu acısı en anlaşılmaz bilgisiydi
Kayıt Tarihi : 18.5.2015 17:50:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!