Cezvede Şiiri - Mehmet Çoban

Her güzel söz gerçek olsaydı, şeytan kendini bilirdi
İnsan algısı, kelamı kadimde kaybolduğun beri, gerçek silindi

Kimi tanrı kelamının arkasına sığınarak kibrine yenildi
Kimi insanlık kelamında kaybolup her şeye boş verdi

Bir devri âlem geldi geçti, sorumluluklarını bilmedi
Zulüm ayyuka iken, onlar meyleriyle deveran etti

Hakkı olanların haklarını çalanlarla hoş beş edildi
Kral, padişah, sadrazam insandır denilip hoş edildi.

Görmeyeni gör, görene kör denildi hoş gör
Zulmü alkışlamıyorsan eğer denilir nankör

Al birini vur ötekine dün neyse bugün öyle
İşte meyiyle deveran edenler aşkıyla zulümde

Birleşirler, söyleşirler, içiştirirler, nezaket ile
Kapılar ardında dünyayı yerler hamutları ile

Hoş görülmesi, sevilmesi gerekenler açlık içinde
Aşkı memnudur Tanrı adına, insanlık adına şirk içinde

Denilir sırlar var Tanrı'nın sözlerinde
Girildi sırrın arkasına, yenilinir kibirlere

Her biri kendini tanrı saydı kelamı kebirde
Kendilerini hoş görmeyenleri hep tekfirde

Adları ululandı sultanların yasaları ile
Şanlandılar aklı kapı dışında bırakanlar ile

Çalsın defler, neyler, zil zurna sarhoşluk içinde
Tanrı kelamı mı, hakeza ne işi var bu aşk içinde

Gökten almış vermiş yere, yerden almış vermiş göğe
Bir tanrıcık girmiş insan içine, erimiş benliğinde

Sırları kadim olan tanrı kelamı gönderilmiş göklere
İnsan tüm kibriyle, çıkarıyla, yerleşmiş yerlere

Çalarlar çırparlar hamutlar hamut içinde
Aklayanları var onları insanlık söyleminde

Mazluma hoşgörü yok, hoş görü zulme cilvede
Bir cehennem ateşi üstünde kahve pişer cezvede

16.08.2010 - İzmir