Ceza Şiiri - Gökhan Oskay

ben cezalıyım

seni tek ayağımın üzerinde bekliyorum

bu gönyesi bozuk dünyada

gözlerine bakınca

yerçekimine paraşüt açıyorum

bunun bilimsel bir açıklaması yok

seni seviyorum

ekmeğin mayasıyla tuttu sözüm

yalanım varsa pinokyo gibi uzasın burnum

buna çocuklar bile inanmadılar

sen hiç bir zaman inanmadın

ama annem inanmıştı

yüreğimdeki acıyı hissetmişti

tam otuz dört şubat bıyıklarımın kalınlığı

kalbim yerden göğe gabari

bütün köprüleri bir bir yıktım

dar geliyordu aşklar

ben cezalıyım

adımı pencerenin buğusundan sildim

hiç yetişemiyeceğim bir yükseğe koydum kendimi

benden habersiz bir hayat yaşayacağım

ellerim bana küfredecekler

ne kadar düz varsa işte ben o kadar eğriyim

bir türlü ulaşamadım göğün mavisine

uçaklar kellemi uçuruyorlar

sen beni hatırlayınca

suya çıkıyor parmak izim

ben cezalıyım

geceler ışıkları söndürüyorlar

seni aklıma sokuyorlar

bir tek ben yanıyorum

bitimsiz bir rüzgar gibi esiyorsun

kulbun yok tutmaya

-hep dağların ardını görmek istiyorum-

ben cezalıyım

razıyım yani işkenceye

çinliler birbirine benzer

acılar en çok bana benzer

beni bir kaç kez dövdüler

benzetemediler başka bir şeye

kayıtlı