Çeyrek kala. Şiiri - Yüksel Nimet Apel

Çeyrek kala uyandığımda
güneş şiirleştirmişti evreni
apaydınlıktı her yer
güneşi tutan eller yanmıştı
özgürlüğe çeyrek kala

ressam eline fırçayı almış sağ tarafa
bir gelincik tarlası çizmişti
bir de köy yolundan gelip
titrek ayaklarıyla yokuştan inen dede

elinde süt güğümleri ile
her sabah kapılara süt bırakan nine bebelerin büyümesi için/di
unutmamıştı ressam
apaydınlıktı her yer
bir de o iki aykırı ses olmayabilirdi de
alt kattaki tıkırtılar
ve gıcırdayan bahçe kapısı
bir koku mu almıştı ki köpekler

yüce Rabbin himmeti ve inayetiyle iyi kullar güneşi tutan ellerin mahfını gördüler.
önündeki kara perdeyi bir çırpıda çekip attılar
güneş bütün haşmetiyle arz-ı endam etti

elleri yanan bütün o karanlık yürekliler karanlığı seven kavimler açlık ve sefalet içinde mah-vı perişan oldular

bir de o iki aykırı ses olmayabilirdi de
alt kattaki tıkırtılar
ve
gıcırdayan eskimiş
paslı bahçe kapısı

31/Mayıs/2010/Pertesi/Ankara