Çeyrek Asır Sonra Şiiri - Nihat Malkoç

Çeyrek asır evveldi, gönlüme sendin esen
Seneler değiştirdi; ne ben benim, ne sen sen

Çile üstüne çile, süründürdün yetmez mi?
Can bedenden çıkmadan bu ıstırap bitmez mi?

Güneş doğacak diye,sabırla bekler oldum
Günleri haftalara, yıllara ekler oldum

Çeyrek asır evvelki kadar masum değilsin
İstedin ki bu gönül, hep önünde eğilsin

Ufuklar kapkaranlık, dönüşü yok bu işin
Uçurumda son bulur, bu sebepsiz gidişin

Acı hatıraları eşiyor, karıyorum
Gözlerim ufuklarda bir ışık arıyorum

Sensininfaz edecek,bu idam fermanını
Uzakta arıyorum, gönlümün dermanını

Sözüm senettir benim, kim demiş cayıyorum
Saçımdaki akları, hatıran sayıyorum

İç güveyden hallice, artık sorma hâlimi
Ettiğin sana kalsın, geri ver hayalimi

Aşkın narına yaktın, savurdun küllerimi
Daha beter kuruttun, muhabbet çöllerimi

İster gel ister gelme, beklemiyorum artık
Tükettik sermayeyi, yolun sonuna vardık

Kadının muhabbeti, camda buğu gibidir
Kadın bazen atmaca, bazen kuğu gibidir

İntizardan yoruldum, kapattım tüm camları
Yorgan ettim üstüme hüzünlü akşamları

Ey vefanın katili, adını anmam artık! ...
Bunca yalandan sonra sözüne kanmam artık

Saadet trenine, ben mi geç kaldım bilmem
El kahkaha atarken, seneler geçti gülmem