Ceylanın Sonu Şiiri - Vahdet Mehmet Güneş

savanlarda annesiyle
alışmada taze çayırları yemeye
baharın ilk haftası görünmüştü
gözlerine vahşi hayat Zairede
yaradan kaderlerini yazdı
felaket değil aslnda
denge sağlanmalı coğrafyada
kurnazca yaklaştı çıtalar
sisam arkasına saklanarak
annesinden kopardılar yavruyu
haykırıyor biçare Anadolumun
kuzuları gibi! can derdinde
körpe ceylan! ölüyor çene arasında
son nefesi bitmek üzere
istediği oldu çitanın! can gitti
kestane rengi ceylanın
jaguar kan izini aldı
kovaladı pençesi zayıf olanı
ağaca çıkardı cesedi
ormanlar kralı gelince
nasip olmadı gönlünce
gövdeye indirmek ceylanı
arslan cambaz oldu
açlığın şiddetinden
kimseye nasip olmayacak
taze,masum ceylanın eti!
intizarı tuttu mu! hayvanlar aleminde
hadiseyi! belki kalp acımız engelledi
acı ve günahtan uzak yaşayan hayvanlar
yeniden özğürlükleri olmayacak mı!
gündoğarken! tropikal taze yemişleri
en sevdiği yulaf ekmeğini
veya çavdar peksimeti
can çekişirken görmeyecek
ikinci celladını! kara gün zamanı
Afrikanın yosun yeşili ormanında