Ceylanım Kınalım Şiiri - Ünal Ulaş

Dağ başında dereden su içmeye gelen
Bir yavru ceylanın ürkek bakışları yok artık.
Sıcaklığın samimiyetin geride kaldı,
Kınalı saçlarını başkaları için sarıyorsun.
İlkbaharda güneşten çalınan ebemkuşağı
Yağmur sonrası toprak kokun yok artık.
Sen büyüdünde aklını alaca kargalar çaldı.
Şimdi her yüzüne baktığımda,
Derin bir iç çekiş oldun artık.
Çağlayan derin bir ırmakken,
Kırılan bir dalın sesi var artık.
Gönlüm düştü yüzü koyun
Senin yolunu beklediğim kaldırım taşlarına.
Alaca kargalar bayram sefasında,
Benim yüreğim haketmediğim yasta.
Ceylan gözlerini görmüyor gözlerim,
Pamuk yanaklarını okşamıyor ellerim,
İçim ağlıyor ellerim soğuk,
Ben ebem kuşağını istiyorum.
Dağarcığıma karanlık düşüyor.
Yeni telefon numaranı bile bilmiyorum
Yada hangi saatte hangi trenle geldiğini.
Dışarda yağmur var bebeğim,
Sanki bir saçak altında titriyor gibisin.
Bir serçenin gözyaşları ıslanıyor
Ve yeni doğmuş bir bebeğin kundağı gibi,
Benim bebeğim yanık gönlüm ıslanıyor.
Kuşluk vakti çimenleri eziyorum,
Geceden kalma bir sarhoşun naraları.
Yıldız yıllarımı devşiriyorum,
Yüzün soluyor gönlümde gözlerimde,
Sırları dökülmüş bir aynaya bakmak gibi.
Müsveddesi yok ki seni büyütmenin,
Doğumda ölmüş bir bebektin alaca karga için.
Kötü masal yılanı pullarından yeniden doğdu,
Sen öksürdün geceleri yılan duymadı.
Serseri yağıyor karlar sen gibi,
Avuçlarımı açıyor tutmak istiyorum,
Ellerimde eriyorsun soğuk ve pervasızca,
Kapatıyorum ellerimi damla damla ağlıyorsun.
Sevincim şarkım türküm şiirim ceylanım,
Yalnızlığım, yirmi yıl sonra ızdırabım.
Bir güz vakti bayramım
Ve bir güz vakti ihanetim.
Gidiyorsun artık son trenin son vagonunda.
Uzaklaşan trenin son penceresinden,
Son kez bakan solgun yüzlü son yolcu.
Gittikçe küçülüyor yüzün ve güzel gözlerin,
Seni götüren azap trenini kovalıyorum yetişemiyorum,
Bu ihtiyar yoruldu artık kınalım ceylanım,
Seni çırpı kanatlarınla özgürlüğüne bırakıyorum.