Ceylân'ın Kaçışı Şiiri - Erbil Pozam

Sana gönül bahçemi sonuna dek açarken,
Kapının gıcırtısı seni irkiltti Ceylan.
Korkuyla ve merakla sen içeri bakarken,
Gönlüme yağan rahmet, seni şaşırttı Ceylan.

Bilmediğin ışıktan gözlerini sakladın,
Tam dönüp kaçacakken, bir anlık duraksadın,
Dışarda mahzun durup, çiçekleri kokladın,
Misk-i amber idi o, sen yine de caymadın.

Gözlerini kitleyip gökteki bir yıldıza,
Yorulmadan hep koşmak vardı senin ahdında.
Sen yeşili bırakıp bozkırlara daldın da,
Bahçenin yaprakları bir bir döküldü Ceylan.

Bahar ile meşk etmek engel miydi koşmana?
Ömür boyu mutluluk vaad ederken ruhuna,
Geceleri çöllerde koşturduğun o yollar,
Elem ve keder ile tozmaz mı ki burnuna...