Ceylan Gözlüm Şiiri - Yaren Atalar

Ceylan Gözlüm

Ey ceylan gözlüm,
bakışların içimdeki sessizlikleri ateşe verdi.
Her bakışın içimde yanmayan bir boşluğu tutuşturdu.
Nereye dönsem adını taşıdı rüzgâr,
hangi gölgeye sığındıysam yüzün indi üstüme.

Yaklaştıkça kalbimin çatlakları büyüdü.
Attığım adımlar kanattı beni,
geri durduğum anlar susturdu içimi.
Kaçtım, köklerim toprağa zincirlendi.
Sustum, dilim sana mühürlendi.

Adın kalbimde saklı bir sırdı.
Söylesem içimde dağlar devrildi,
sussam damarlarımda sessizlik aktı.
Her susuşum,
adını daha gür bir çığlığa dönüştürdü.

Ey aşk,
ben seninle dalgaları taşan bir denizdim.
Her vuruşunda kıyılarım çözüldü,
her çekilişinde ardımda yarıklar kaldı.
İçimde uçurumlar büyüdü,
kıyılarımda boşluklar çoğaldı.
Taşamadım,
duramadım.
Her dalgan bana çarptı,
benden bir parça söktü aldı.

Ey ceylan gözlüm,
sen içimde taşan denizin kıyısıydın.
Ulaştıkça uzaklaştın,
sustukça büyüdün.
Ben sevdikçe gece ağırlaştı,
rüzgârın her esintisi adını fısıldadı.
Kelimelerim sana düştükçe
kendi sessizliğimde kayboldum.

Şimdi söyle bana…
Ömrümün enkazına bakınca,
çalınmış yıllarımın boşluğunu hissedince,
sırtımdaki yükü, içimdeki kırığı görünce…
mutlu musun?

İhanetinin, kahpeliğinin, zalimliğinin
hiç mi gölgesi düşmedi sana?
Hiç mi titremedi kalbin
kül olmuş nefesimin dumanında?

Yar… söyle,
bu kadar mı taş kesildi yüreğin,
bu kadar mı kör oldu vicdanın?

Benim canımdan söktüğün parçaları,
gözlerimin içine baka baka toprağa gömdün.
Bana bir mezar bıraktın,
üstünde kendi adımı taşıyan.
Ve sen…
vicdanını geceye yatırıp uyudun.