Ceylan Şiiri - Tunay Bozyiğit Seyduna

barışı kim istemez, kim korkar barıştan?
savaşın girdiği yere suyun durusu,
ekmeğin buğusu, gülün kokusu girmez.
savaşın girdiği yere ışık da,
sağlık da, varlıkta girmez.
savaş suyu da, gülü de, ekmeği de çürütür.
savaş karanlık, hastalık, yokluk.
savaşta eşitlik, adalet ve özgürlük suçtur.
oysa her şey, herkes için, her şey yaşamak içindir.
onurlu barış tam da bunun içindir.
dağlarımız gözünü kırpmadan nicedir barışı bekler ayakta.
en açık en sade olanı.
biz insanlar daha dik, daha alnı açık,
dağ ateşi bir yürekle yakışmalıyız barışa.
en az dağlar kadar barışa...
barışa kim kıymak ister, gülüşe, mutluluğa kim ?
savaş mutluluğun düşmanıdır kardeşim
dağların çiçeği, anasının göçeği.
ne bilsin ki kırılacak ah yaşamak isteği.
kızın adı ceylandır, zalimlerce avlandı.
bu amansız vahşete, gözleri dehşet kaldı.
karnı yok, ayak sağlam dönememiş evine.
cambaz mezrasında gün, bulut çekmiş yüzüne.
sipan köyünde güneş bulut çekmiş yüzüne.
kızın adı ceylandır, zalimlerce avlandı.
bu amansız vahşete, gözleri dehşey kaldı.
evinin bahçesinde hem iş yapar oynardı
silahların gölgesinde tedirgindi korkardı.

üstünden kuşlar uçmuş çiçeklere uzanmış
büyüme düşüne dalmış on üçünde bir ceylan

haber çok yamandı ana yüreği dağlandı
bütün gözler aynı anda aynı ağıda ağladı-yandı

o sabah evden çıktı henüz yaşı onüçtü
son gördüğü şeyle gözü dehşete düştü
sevdiği gökyüzüne öylece bakakaldı

ceylan ceylan kürt kızı, anasının kuzusu
onüçüne bakmadı, aldırmadı yaşına
kirli savaş lobisi-ağası

havada bir uğultu ardından ölüm geldi
kıyılan küçük beden ana yüreğin deldi