Çeyiz Sandığımdaki Umutlarım

Nede yakışırdı çocuk yüzüme
örgülü saçlarım
zifiri geceye nispet yapar gibi,
simsiyah

annem gözyaşlarıyla ıslatıp taramış
kendi umutlarını uçlarına bağlamış

siyah beyaz bir resimdi;
telaşla sıkıştırılmış bir kitap arasına
gül kokulu bahçede,
elleri birbirini tutmuş
babam çapkın gülümserken,
annemin bakışları mahcup
güller inadına kırmızı
aşk tomurcukları yanaklarında açmış.

hasretin sürmesiydi gözlerinde kalan.
yüreğinde solmuş gül yaprakları
kanatmış dikenleri canını

gidenleri sonsuzluğa uğurlamak
kalanların ismini sabır taşına yazmakmış
bu yalnızlık ikinci bahara hiç yakışmamış

ben bir küçük kadındım!
annemin umutlarını çeyiz sandığıma kattım
katık yaptım özlemlerimi ekmek arası
parça parça kopartıp yokluğuna attım

hayat önümde uzadıkça
saç uçlarım kırıldı
aşk, yolunu kaybetti kıvrımlarında
tuttum kestim
kör makasın can havliyle

ah anne! keşke bağlamasaydın uçlarını
bak nasibim kapandı...

bir kurşun döktürelim kalbimize,
aşkı üfleyelim
bari ben yaşayayım ilk baharı.

şiirlerimde öldürmek istedim seni, dokuz canlı çıktın
her yol denize çıkar benim kentimde
sokağa çıkma yasağı ilan ettim kendime

yorgundum...
deliksiz uyumak istedim
bu seferde kelimeler dürttü, kaçtı uykum
güneşe teslim olmadı
ayak diretti inatçı gece

albümde bir resim daha yerini aldı
gülüşü gözümden düştü
hırsız gözlerini ittim uçurumdan
intihar süsü verdim, kimse inanmadı

hatıralar oraya buraya saçıldı
içimde senden kalan kırık dökük bir aynaydı

üşütmesin bizi yalnızlığımız
bırakalım tüm korkularımızı kapı eşiğinde

belki bir zühre yıldızı doğar geceye
umut olur yeni güne...