Ceyhan Nehri Şiiri - İsmet Develioğlu

Kimi sevgilisine küstü, kimi anasına, kimi babasına
Kimi kocasına küserek teslim etti kendini sana.
Hiç acımadan basıp sinene götürdün uzaklara
Kimisini bıraktın kıyılarına, çalı, hayıt diplerine
Kimini taşıdın denizin derinliklerine.
Nice sevgililer adres etti kıyılarını
Nice sevgililer buluştu ağaçların altında
Ne sırlar yüklüsün, nice paylaşacağın bilgiler var hazinende.
Kaç kavim, kaç ırk şahit oldu azgınlıklarına.
Kıyına geleni ürküttün, üstünden geçeni korkuttun
Kime ayinler yaptırdın, kimine mevlitler okutturdun
Nice çağlara damganı vurdun tarihler boyu.
Nerde kaldı azgın suların, nerde uğuldayan sesin.
Durgunluğuna kanıp atlayan kaç genci aldattın
Öz deyişler ürettin” İnsanın yere bakanından-suyun durgun akanından kork” diyen
Hiç denksinmez mişin meğer geçmiştekileri.
Bir o yana yıka, yıka gitmişsin, bir bu yana
Keyfince zikzaklar çizmişin Çukurova’da.
Şimdi ne oldu sana Ceyhan ırmağı?
Sessizsin, sakinsin, hatta teknolojiye yenikliğin mahcubiyeti yüzünde
Şimdi tespih tanesi gibi dizildi barajlar üzerine
Gem vurdular senin azgınlığına.
Neredeyse kurumaya yüz tuttun bakıyorum
Haşin dalgaların nerede?
Oyduğun kıyıları yıkarken toprağın çıkardığı o sesler
Havaya doğru yükselen sular nerede?
Arı kuşları, kırlangıçlar yuva yaparlardı yamaçlarına
Aynalar tutarak çıkartırdık deliklerinden
Şimdi arıcıklar, kırlangıçlar yuvalık yamaçların yok.
Tarumar etti her bir yanını kum ocakları
Yığdıkları molozlar, çakıl tepeleri kaldı yadigâr.
Ne azgın sularınla canını aldıklarına ağıtlar yakılıyor
Ne de yıkmana izin veriliyor sağını, solunu.
Ama doğrusunu söylemek istersem Ceyhan Irmağı
Özlüyorum çocukluğumdaki senin eski azgın, doğal halini.

08.04.2014
20.09