Çevre Babam ve Ben Şiiri - Süleyman Tunç

Babam çocukken,

Bir başka güzelmiş doğa.
Ağaçlar, çiçekler, hava su ve toprak.
Akın akın göçmen kuşlar gelirlermiş buraya.
İlk gelen hacı leylek olurmuş.
Öncü lider!
Kuşların hocası.
Çünkü yuvası hazır, mekanı belli,
Sarhoş İbram'ın bacası.
Şimdi Hacı Leylek yok!
Avcıların hışmına uğramış, suçsuz-günahsız,
Her canlı gibi.
Lanetler yağdırmış tüm insanlığa.
Pirinç tarlasında bırakırken bedenini,...
Yüce varlığa.

Babam çocukken,

Kar eksik olmazmış dağ doruklarından.
Destileri çatlatırmış suların soğukluğu,...
Dört mevsim.
Sazanlar derelere hücum ederlermiş havyar zamanı.
Üremek için.
Şimdi o balıklar yok!
Ağlar geçit vermemiş.
Dönememişler bir daha gerisin geri yuvalarına.
Dönememişler,...
Katledilmişler hunharca.

Babam büyümüş.
Baharda tanımış annemi,
Çiçek tozlarının eşleştiği zamanlar.
Çınarların gölgesinde salıncağa binerken.
Bir hıdırellez günü.
Suyun akışı desteklemiş yüreğini.
Gençliğinin ilk şiirini yazarken.
Geceleri ortak olmuş sevgisine bülbüller.
Gülümsemişler annem gibi, güller ve karanfiller.

Babam şimdi kırkında.
Can çekişen tabiatın farkında.
Ama yine de güzellikler bulabiliyor anılarında.
Peki ya ben! ...
Yarın neyi anlatacağım çocuklarıma.
Kar düşmeyen dağları mı? ...
Adına türküler yakılan susuz pınarları mı?
Yoksa lanet yağdıran leylekleri mi?
Söyleyin Allah aşkına! ...

Güzel yavrum!
''Biz sanal dünyada tanıştık''mı diyeceğim babanla.
Ya da bir hıdırellez günü,
Lağım sularının aktığı dere kenarında,
Bir kuru ağacın dibinde, kuşsuz, kelebeksiz,...
Diye mi başlayacağım hatıralara.
Ne olur söyleyin!
''Sen sabahları arabaların gürültüleriyle uyanırdın yavrum
İlk gördüğün, göğe erişen binalar olurdu mu?
Diyeceğim.
Doğayı kültürparkta,
Canlıları kafeslerde mi göstereceğim!

Zehra Tunç
(Babasının çırağı)