Ceviz Ağacının Gölgesi

Minareler uzanır göğe,
Fatih’in fethi gibi vakur,
Sultanahmet’in mavi kubbeleri,
Ayasofya’nın yankısıdır her sabah ezanı,
Ve Eyüp Sultan'da durur zaman,
Her nefeste bir dua, her adımda huzur.

Ceviz ağacı gölgesinde beklerim,
Kökleri derin, dalları geçmişe uzanmış,
Her yaprağı bir sır fısıldar,
Sonsuzluğa açılan kapılardan.
Sanki her dal, bir sevdaya bağlı,
Ve her gölge, ruhuma mühürlenmiş bir hazine.

Rüzgar dokunur minarelere,
Ses olur şehre yayılan,
Gönlümdeki hüzün,
Bir ceviz kabuğunda saklı,
Her çatlakta bir hikaye,
Her çatlakta bir dua…
Ve her dua, göğe yükselirken
Ceviz ağacı dallarında yankılanır,
Sultanahmet’te yankı bulur.

Eyüp Sultan’da serin bir sabah,
Fatih’in adımları yankılanır taşlarda,
Sultanahmet’in mavi rüyasında,
Kutsal bir vuslatın özlemi var.
Ayasofya’nın kubbesinde döner
Asırlarca yankılanmış çağrılar,
Her biri bir ahenk, bir ezgiyle.

Ceviz ağacı gölgesinde,
Bu şehirde döner devran,
Bir yaprağın düşüşüyle başlar,
Bir kuşun kanadında sona erer.
Ve ben, gölgeler arasında,
O eski duaları dinlerim sessizce,
Ceviz ağacı altında,
Ellerim göğe açılır,
Bir umudu, bir sevdayı taşır kalbim,
Eyüp’ten Ayasofya’ya,
Minarelerin yankısında kaybolur sesim.

Şimdi, Eyüp’teki rüzgar
Ceviz ağacını sararken,
Fatih’in gölgesi geçer yanımdan,
Sultanahmet’te duyulur bir ezan sesi,
Bir damla hüzün düşer kalbime,
Görünmez zamanın derinliklerinde,
Sonsuz bir sevdanın izleri…

HÜZÜN DENİZİ