Ceviz Ağacı Şiiri - Yılmaz Arslan

CEVİZ AĞACI

Köydeki bahçemizde ulu bir ceviz vardı
Yaprakları öyle düz sanki reyhan kokardı
İstila etmiş gibi kaplamıştı bahçeyi
Yine de herkes ona gözü gibi bakardı

Dibi iki dal idi, orta yeri dört beden
Öylesine büyüdü, görülürdü her yerden
Her hasat mevsiminde uzun birer sopayla
Vururduk dallarına, demezdi niçin neden

Bir sene meyvesi çok ertesi sene azdı
Yılları hiç şaşmazdı sanki üstüne farzdı
Her sene meyvesini daha çok beklesek de
Belli ki Mevla ona böyle bir kader yazdı

Taze ceviz yemenin hazzına doyulmazdı
Az mı çok mu diyerek ölçülüp sayılmazdı
Yeşil kabuklarından kararan ellerimiz
Ne kadar yıkasak da bir türlü arınmazdı

Ceviz bol olduğunda doldururduk kilere
Hediye gönderirdik uzak yakın her yere
Kaç yıl durursa dursun hep taptaze kalırdı
Öğütüp de ekerdik baklavaya çöreğe

Bu ceviz ağacının öyle bir huyu vardı
Kendi başına devlet kendince hükümdardı
Bulunduğu bahçede istemezdi tek bitki
Sülfür gazı yayarak her birini kovardı

Altına börtü böcek hiçbir şey getirmezdi
Semtine değil ağaç ot dahi bitirmezdi
Yine de meyvesinin hatırından olacak
İnsanlar nazarında hiç değer yitirmezdi

Köye yabancı gelse hemen fark edilirdi
Ticaret amacıyla kıymete çekilirdi
Kimi gardırop derdi kimi de başka eşya
Hepsinin hayalinde ölçülüp biçilirdi

Duydum ki bir zamanlar o cevizi kesmişler
Yerine iki katlı bina inşa etmişler
Bir köşkte bir sarayda mobilya olacakken
Sobada yakmak için odunluğa çekmişler

Neden insanlarımız böylesine cahildir
Yanlış uygulamaya doğrusundan mahirdir
Değeri bilinseydi altından kıymetliydi
Köylüsü şehirlisi bu sözüme dahildir.

11.25.2018