Ceviz Ağacı Şiiri - Yusuf Kazak

Raks ediyordu ceviz ağaçları
Çalarken sonbaharın musikisi
Çıkarıyordu kıyafetlerini ağaçlar
Artık başbaşa kalacaktı rüzgarla dallar
Yokken tepelerde utangaç güneş...

Uçuyordu kargalar durmadan
Telaşesiyle ağaçlardaki son cevizlerin
Büsbütün kimsesiz kalacaktı dalllar
Belki de kış merhamet edene dek...

Oysa ki farklı başlamıştı her şey
Aşkın büyürken bütün bir yaz
Sığmazken içime
Sığmaz olmuştu cevizler kabuklara
Kırılmayı umup
Her an kırılan umutlarımdan müstesna...

Kırılırken cevizler lekeler bırakmıştı
Cevval avuçlarda
Hiç geçmemiştı bendeki özlem lekelerin ise
Hiçbir yağmurla silemeyeceğim...

Bir sonraki yıl yine uzayacaktı
Ceviz ağaçları
Daha çok ceviz toplayacaktı kargalar
Epey yaprak sökecekti rüzgarlar yine
Değişmeyen tek şey aşkın olacaktı;

Ne uzayıp kısalacak
Ne azalacak
Ne de bir yerlerden sökülecek...