Ceviz Ağacı Şiiri - Nefise Tuşaye Karataş

Ağaç kök salmış derinlere
Seyrediyor insanları
Sevişenlere gülüyor altında
çaktırmadan
Aşıklarsa habersiz
Oynaşıyor altında
Çobanı selamlıyor
Kavalını dinliyor acı acı
Seyrediyor koyunları
Kurt geldiği zaman, haber veremiyor çobana
Ne acı

Ağaç kök salmış derinlere
Dallarında sallandırıyor çocukları
Meyvelerini döküyor insanlar için
Yeşil cevizler kırılıyor
Eller kapkara
Hep seyretmekte ağaç çevreyi
O hep aynı gördüğü şeyleri

Birgün bir cellat geliyor elinde testereyle
Koskoca gövdesiyle yıkılıyor ağaç yere
Arabalara çiğnenmiyorum
Savaşa katılmıyorum diye övünüyordu
Hiç aklına gelmemişti ağaçlarında ölümü olacağı
Gözyaşlarının akacağı
Son solukta hışırt ediyor dallar
Çobanlar kayboluyor
Piknik yapanlar da
Kalın duvarlı binalara tıkıştırılıyor insanlar
Yüksek sesli müziklerin arasında boğuşturuluyor
Ben se ceviz ağacını arıyorum
O sobamda kütür kütür yanıyor
Daha bir titriyorum soğuktan
Daha bir yanıyorum
Ve ben müşkül
Böyle hüzünlü
Ceviz ağacını arıyorum
Birgün heryerin yemyeşil olduğu günü..