Cevher Şiiri - Mehmet Eymen Gökçe

Ruhu yenilmezdi.
Mutlak sevgiyi dile dökmek imkansızdır
Kalıplara sığmayacak kadar heybetli
Hep saflaşarak yenilerdi.
Hayal gücünün en yüksek zirvesi bile, onun sonsuz mükemmelliğini ve güzelliğini kavramada acizdir.
Kendi sevgi ideallerini anlamda ve tanimlamada yetersiz olan kelimeleri kullanmakta zorunda kalmıştı.
Aklının ve maddenin bütün zincirleri kırarak kendini var etmesin de bilmiştir.
Sakince hafif bir serzeliş ile özgürleşecektir.
Kalben aldanamazdı,kimse tarafinda yıkılamaz ve bir o kadar da kendini var edecektir.
Kalben adamıştı,ruhun kendisini teslim etmişti ama bir şey unutmuştu nerede olduğunu göremiyordu.
Gereksiz bilgiyi bile ruhun içinde nasıl dönüşturuyordu görmek gerekirdi.
Yetersizdir, araca degil amaca hizmet etmekten üstüne yoktu.
Karşılıklı bir sevgiye inanip direniyordu, çünkü biliyordu karşılıkli sevginin kendini dönüşturduğe inancı vardi.
Kayıtsız kalıyordu, belli bir doğrultuda kendini göremiyordu, ne kadar özgür bir irade diyebilmişse de...
Benzerlerinde farklıydı, karşılaşacağı durumu da kestiriyordu. İhtimale yer verirken tezini yaratma cabasindaydi.
Ve bir o kadar da zamanin, sevginin ateşi üzerindeki etkiyi ruhuna işleyebiliyordu.
Ateşin getirdiği çılgınlık da ruhu saflaştırıp daha da derine kazıyordu.
Sakinlikler diz boyu, mutlak bilgi sıradan bilgiyi ezebiliyordu.
Daha üste bir özü, gereginden daha fazla bağımlılık arz edebiliyordu kendinde...