Cevapsız Sorular, Çıkılmaz Sokaklar! !

Bir şarkı sizin bütün ruh hali durumunuzu değiştirir, bu bir gerçek öyle değil mi?
Müzik ve sözler sizin kendinize olan güveninizi, cesaretini yok eder.
Evet bir şarkı, bir insanı intihara kadar sürükler. Çünkü şarkılar hem ruhun zehiri, hem panzehiridir. Yaşadığın duyguya göre değişir.
Bir kaç gündür, bir arkadaşın bana önerdiği şarkıyı dinliyorum. Bütün şarkıları unutmuş gibiyim. Sanki bir tek bu şarkı var. Beni hıçkırıklara boğuyor. Nedenini de anlamadım hâlâ. Çünkü aşık değilim artık. Hani genelde şarkılar aşkı temsil eder ve hayallere dalmanı sağlar. Saçmalamanı sağlar. Ama yorgunum ben. Nedenleri düşünürken bile yoruluyorum.
Bir sahil kenarında saatlerce yürüdüğümü hayal ediyorum. Denizin kokusunu iliklerime kadar çekmek mesela.. gökyüzüne bakıp o havayı ççiğerlerime kadar çekmek istiyorum. Kulaklığı takıp deli gibi koşmak istiyorum. Tabii yine bu aralar dinlediğim o şarkı olsun istiyorum. Abartmıyorum.. sadece ruhuma verilen o melodiler canımı yakıyor ve ben bu durumdan nedense hiç şikayetçi olmuyorum.
Hani aşık değilim dedim ya, cidden değilim artık. Zamanla herşey bitiyor bunu hissediyorum. Bir ara yine böyle bir duyguya bürünüp, hatta bu konu hakkında yazılar yazmıştım ama bu sefer çok fazla hissediyorum bu duyguyu.
Ben artık aşık değilim!
Canını yakan ne? Diye sorsalar, cevapsız sorular diye cevap vereceğim. Belkide cevapları var ama içimde bir yerde o cevaplar. Dilim varmıyor, kulaklarım istemiyor duymak.. bu yüzden susmak en güzeli oluyor..

Hava kapalı, güneş yok gibi. Saklanmış. Belkide yorgun köşeye çekildi. Onun yerini mavi bulut ile karışmış siyah bulutlar.. gökyüzü bir değişik sanki. İçime işliyor bu durum. Çünkü en sevdiğim hava bu.. bir de yağmur yağdımı, benim yerime yağmur damlaları konuşur belki.

Bir Yol düşün. Ortasında sen varsın ve o yolda bilmediğin kadar dönemeç var. Korkuyorsun.
Ama yalnız değilsin bunu biliyorsun. Kimin elini tutsan, seni o yolda kaybedeceğini, sana zarar vereceğini düşünüyorsun. Ortada kalmışsın ve hiç bir yola gidemiyorsun. Cesaret, korku, endişe ve en önemlisi sana engel olan şey vicdan.. bu yüzden adım dahi atamıyorsun, kendi kendini yoruyorsun. Sadece bu durumu düşün. Sadece düşün, emin ol. Sonra kendini o cçıkmaz sokaklarda bulup, çıkmak için kendini yok edeceksin.

Bir film izlemiştim ama adı aklıma gelmedi. Bir kasaba var ve o kasabaya girdiğin zaman, o kasaba dışında hiç bir yere gidemiyorsun. Hep başa dönüyorsun. Ben o anı düşündüğümde beynimi yorup, kötü hissetmiştim kendimi..
Ve şuan öyle bir durum bu. Yürüyorum, düşüyorum, kalkıyorum yine aynı yer..
Hep aynı nokta!
Değişen tek şey, sartık eski sen olmuyorsun ve gün geçtikçe gökyüzün kararıyor.