Cevapsız Şiiri - Saygın Doğaroğlu

Bu şehrin yağmurları ilk defa beni yalnız başıma ıslattı. Seni sordu bana gümüş rengindeki bulutlar önce. Dilim varmadı gittiğini anlatmaya. Ama onlar anladı. Bulutlar karardı ve sensiz ağlayamadığımı anlayınca yaşlarını üzerime bıraktılar. Sanki sahipsiz bir ölüyü yıkar gibi. Issız bir adamdı ıslak kaldırımlarda görülen. Elleri boş, yüreği çaresiz, saçları buram buram hüzün kokan. Geçmişimde çamurlu ayak izleri vardı, pantolonumdakinden beter. Yağmur yetmedi izleri silmeye. Rüzgâr içimdeki kasırgayı fark ettiğinde gücünden utandı.

Güneş göründü sonra belli belirsiz. Seni sordu sessizce. O artık yok diyemedim. Nazlı nazlı süzülen ışıklarıyla kurutmaya çalıştı sonra beni, ama nafile… Sırılsıklam sensizdim. Ürkek bir kuş gibi ışığına sığındığımda öldüresiye bir acıyla boğuştuğumun farkına varmamıştı henüz. Benden binlerce yıl uzaktaydın yani boştu ellerim ne tutacağı ne de tutunacağı bir şey vardı, bu yüzdendi yerli yersiz titremelerim. Görmedi kimse. Sensiz neye benziyorum, nasıl bir ünlem işaretiyle biten bir cümle anlatabilir beni bilmiyorum.

Gökkuşağı çıktı sonra galiba. Eğer sensizliğe alışmaya çalışan gözlerim beni yanıltmıyorsa. Bir şey ters gidiyordu bir eksiklik vardı anlayamadım ilk bakışta. Sonradan fark ettim bir rengini yitirmişti gökkuşağı. Benim gibiydi, bütünlüğünü yitirmiş, yarım kalmış. Yani ölmemiş, hayatta hala ama eskisi gibi canlı değil. Yaşamıyor belki de. Hayatta ama yaşamıyor.

Doğa her gün bana seni sormaya devam edecek biliyorum. Gökyüzü alışmıştı bizi sarmaya. Yağmurlar ikimizindi. Tüm çiçekler seni kıskanırken dallarından ellerine ulaşmak için can atarlardı. Yaşamın sende olduğunun farkındalardı. Güneş, hüznü ve kederi hıçkıra hıçkıra haykırdığım bir gecenin sabahında belki terli belki yorgun belki de ruhumun çoktan terk ettiği bedenime ulaşıp seni tekrar sorduğunda ben ne söylemeliyim? DOĞA SENİ HER GÜN SORMAYA DEVAM EDERKEN SÖYLER MİSİN SEVGİLİM BEN NE CEVAP VERMELİYİM..?